Παράξενες μέρες στην Ελλάδα: Το ημερολόγιο μιας κατάδυσης

Οι Παράξενες Μέρες παρουσιάζουν το «Ημερολόγιο μιας κατάδυσης», το δεύτερο βιβλίο της Γεωργίας Μαμά (προηγήθηκε η συλλογή διηγημάτων «Χρυσόσκονη στη σκιά μου» -Παράξενες Μέρες, 2015). Το Ημερολόγιο μιας κατάδυσης είναι μια νουβέλα-χρονικό που ακολουθεί την πορεία μιας γυναίκας σε μια ιδιαίτερα δύσκολη στιγμή της ζωής της. Ένα χρονικό επώδυνο αλλά και βαθιά αισιόδοξο, ένα μήνυμα ζωής από τη συγγραφέα που ξεκίνησε πριν δυο χρόνια την εκδοτική πορεία με την εξαιρετική δυλλογή διηγημάτων «Χρυσόσκονη στη σκιά μου». ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑ ΚΑΤΑΔΥΣΗΣ (απόσπασμα) Είχα ακολουθήσει την πρόταση του γιατρού για το παγωμένο καπέλο. Το ήθελα. Η εικόνα του κεφαλιού γλόμπου, που στην ουσία γνώριζα μόνο από ταινίες, δεν ήταν και η καλύτερή μου. Ξεκίνησα με την εντύπωση ότι ήταν κάτι απλό, δεν είχα φανταστεί το κεφάλι μου μεταμορφωμένο σε τεράστια παγοκύστη. Πρώτα βρέχουν τα μαλλιά, έπειτα συναρμολογούν και εφαρμόζουν την παγωμένη κάσκα, κλείνουν ασφυκτικά το κεφάλι, να μην αερίζεται, το πιέζουν τόσο σφιχτά που ο πόνος φτάνει στα μηνίγγια. Όσο κρατάει η θεραπεία πρέπει το κεφάλι να παραμένει σε ψύξη, έχει αποδειχτεί ότι σε χαμηλές θερμοκρασίες το φάρμακο δεν επηρεάζει τους θύλακες της τρίχας. Μεγάλο ποσοστό επιτυχίας. Όμως όχι απόλυτο. Εκεί, όσες ώρες παραμένω καρτερικά στην καρέκλα μου, έρχονται συνεχώς και αλλάζουν τα παγωμένα μέρη. Όταν ο πάγος αρχίζει να υποχωρεί, αντικαθιστούν τα κομμάτια με νέα, δεν πρέπει να ανέβει η χαμηλή θερμοκρασία, είναι ο μόνος τρόπος για να πετύχει το όλο εγχείρημα. Το χειρότερο είναι ότι ακόμη κι όταν έχει τελειώσει η έγχυση του φαρμάκου της χημειοθεραπείας, πρέπει για δύο περίπου ακόμη ώρες να φοράω την παγωμένη κάσκα, δεν μπορώ ούτε και τότε να απαλλαγώ όπως επιθυμώ. (…) Δεν ξέρω αν θα το ξανάκανα- μάλλον ναι, αυτό που λένε να στηρίζουμε τις επιλογές μας, ακόμη και στην αρρώστια, ακόμη και την ώρα εκείνη που κάθε σκέψη και συναίσθημα έχουν συρρικνωθεί, όταν δεν τους μένει παρά ένας τρόμος που γίνεται σχεδόν σωματικός. Ξυπνάς και κοιμάσαι μαζί του. Οι αναμνήσεις δεν υπάρχουν. Σκέφτεσαι τότε ότι όταν όλοι θα έχουμε φύγει, όταν θα έχει χαθεί και ο τελευταίος που μας θυμάται, θα είναι σαν να μην έχουμε υπάρξει ποτέ. Κανείς δε θα μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα της ύπαρξης, ήδη οι αναμνήσεις θα έχουν αποκτήσει τη μορφή φανταστικής ιστορίας. Φτάνει να προσπαθήσεις να τις διηγηθείς και κάτι μέσα σου πάει να σε ειρωνευτεί. «Σίγουρα τα έχεις ζήσει όλα αυτά ή μήπως τα φαντάζεσαι;»