Παράξενες μέρες στην Ελλάδα: Πες μου μια λέξη από έψιλον

Τούτα τα διηγήματα μοιράζομαι μαζί σας. Γιατί, ο γραπτός λόγος από τη φύση του, είναι «κοινωνικός», θέλει να μοιραστεί με άλλους ανθρώπους, να χαριεντιστεί μαζί τους, να τους «δοθεί» και να γίνει κτήμα των άλλων. Έτσι είναι. Οι λέξεις, οι προτάσεις, τα κείμενά μας, είναι σαν τις άπιστες γυναίκες. Θέλουν τα μάτια των άλλων να τις θαυμάζουν, να τις γδύνουν από τα επιφανειακά στολίδια τους, να τις κάνουν δικές τους. Περιμένουν τον ανυποψίαστο αναγνώστη, που είναι έτοιμος να παρακολουθήσει μια ιστορία που δεν τον ενδιαφέρει προσωπικά, ν` αρχίσει την ανάγνωση. Και του κλείνουν το μάτι, του ανοίγονται, του στέλνουν χιλιάδες μηνύματα, τον καθοδηγούν, μέχρι να τους παραδοθεί εντελώς. Έρμαιο στα χέρια τους. Το ίδιο και ο επόμενος, ο επόμενος… κάθε ένας μοναδικός και ξεχωριστός εραστής σε αυτό το παιχνίδι στα σκιερά δάση της αφήγησης. Κι εσύ, ο γραφιάς, έρημος και μόνος, αποκομμένος από τα γραπτά σου, γεύεσαι τη χαρά της αφής του χαρτιού. Απολαμβάνεις την ηδονή της ανάγνωσης και ήδη δουλεύεις στο μυαλό σου το επόμενο θέμα που σε συγκινεί: Διώχνεις από πάνω σου κάθε άλλη σκέψη. Αφήνεις τον περιβάλλοντα κόσμο να διαλυθεί στην ασάφεια, ανοίγεις τον υπολογιστή… και συνεχίζεις. (απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου με λόγια του συγγραφέα)