Παράξενες μέρες στην Ελλάδα: Έπρεπε να χει συμβεί αλλιώς

Για όλα ευθύνονται κάτι ασήμαντες λεπτομέρειες. Κάθεσαι, ας πούμε, αμέριμνη κι έρχονται∙ κυριεύουν τη σκέψη σου και τότε αδύνατον να ησυχάσεις. Κομμάτια ζωής πού συμπλέκουν τον έξω με τον μέσα κόσμο σου και σου ζητούν να δημιουργήσεις ήρωες, που δεν είναι… εσύ, αλλά προέρχονται από σένα. Έτσι γεννιέται ένα βιβλίο με μικρές ή μεγάλες αφηγήσεις. Ιστορίες που αρχίζουν απρόβλεπτα κι επιμένουν να εμφανιστούν σε κάποιο ορατό προσκήνιο, που εκτυλίσσονται ακολουθώντας γεγονότα και τις περισσότερες φορές η εξέλιξή τους σε σοκάρει. Ακόμη και όταν γράφονται. Όπως η ίδια η ζωή. Έτσι δημιουργήθηκαν αυτά τα διηγήματα, ξεκινώντας από απρόοπτες σκέψεις, πρόσωπα ή μικρά γεγονότα που μού κέντρισαν το ενδιαφέρον και μετά η δράση τους άπλωνε μες στο μυαλό μου ζητώντας να επεκταθεί και στο χαρτί. Σε σελίδες και σημειωματάρια με στυλό διαρκείας ριγμένο πρόχειρα στην τσάντα μου, μέσα στο λεωφορείο ή άλλου, και αντιγραμμένα μετά στον υπολογιστή. Μικρές εκπλήξεις για το πόσο αναπόδραστα μπορεί να αποδειχθούν ορισμένα πράγματα και πόσο αναπάντεχη είναι η ανθρώπινη συμπεριφορά. Κι ο αφηγητής, ανιχνευτής στα ίδια του τα βήματα, που τον προσπερνούν και τρέχει ξωπίσω τους απροετοίμαστος. Οι ήρωες κυλάνε από το μελάνι στο χαρτί ζωντανεύοντας απ’ τα τυπωμένα γράμματα του υπολογιστή. Αυτοί οι ήρωες που αυτονομούνται, κινούνται, αντιστέκονται, φέρονται αδιανόητα. Έτσι μπορεί να συμβεί; Έτσι. Πώς αλλιώς;